Ticking off state number six (South Australia)!

Poeeeeehh, veel gebeurd weer de afgelopen maand. Anderhalve maand eigenlijk zag ik net. Tijd voor een nieuwe blog. Inmiddels ben ik dus weer inbetween jobs en heb ik dus heul veul tijd. Zoveel tijd dat ik niet teveel acties op een dag kan afvinken omdat ik anders de dag erna niks meer te doen heb. Zo voelt dat dan althans want er is altijd wel wat te doen. Zoals een blog schrijven bijvoorbeeld.

Eerlijk is eerlijk, daar heb ik niet altijd zin in, maar als ik er dan eenmaal voor ga zitten dan komt het als vanzelf. Dus ook nu, zittend in de bibliotheek van Bendigo, Victoria. Ik ben inmiddels alweer bijna een week in mijn uppie na mijn roadtrip met Katinka. En ook de roadtrip met mezelf trouwens. Ik heb de afgelopen maand welgeteld 4200 kilometer afgelegd in drie staten! Hoe cool was dat!

De reis begon in Albany en eerlijk gezegd had ik echt geen zin om Albany, en heel West-Australië eigenlijk, te verlaten. Ik had helemaal mijn draai gevonden. Had het naar mijn zin in het huis en had fijne vrienden gemaakt. Maar, iets anders moois lag in het verschiet; de reis met Katinka, die over 3 weken op de planning stond.

Ik vond het heerlijk om alleen te reizen, maar eigenlijk kun je het beter flexibel reizen noemen. Ik ben maar kort echt alleen geweest. In Esperance, mijn eerste grote stop, kwam ik Angie tegen en hoewel we overdag ons eigen ding deden, kwamen we elkaar ’s ochtends en ’s avonds vaak tegen op de plek waar we ons ontbijt/ avondeten gingen maken. Supergezellig met Angie maar ze ging de andere kant op dus ging ik weer alleen verder. Op weg naar de Nullarbor, dat is Latijn voor ‘geen bomen’, wat dan weer betekent; woestijn. Zoveel zin in want ik vond het noorden van WA echt heel cool en dat was met name woestijn.

Wel maakte ik me af en toe zorgen over de afgelegenheid van de plek en hoe het zou gaan met kamperen. Deze zorgen waren van korte duur want via Facebook ontmoette ik Tomer (Tom) uit Israël en we waren ongeveer op dezelfde hoogte dus besloten we samen verder te reizen. Ik in mijn auto, hij in de zijne. En dat was heel fijn want Tom kletst nogal graag. Heerlijk om te kletsen maar net zo heerlijk om in mijn eigen auto te rijden met een lekker podcastje aan of mijn eigen muziek.

Wat een vet stuk was dit om te rijden! We reden ook over de langste rechte weg van Australië; 146 kilometer rechtdoor, zonder enige bocht. Dat is horizontaal heel Nederland door zonder te sturen! Grappig feitje is dat ik bij het bord van ‘90 mile straight’ een stel aansprak om een foto van mij te maken en dat ik datzelfde stel 500 kilometer verderop tegenkwam in een pompstation waar ze aan het werk waren. Tom had niet echt een plan dus we reisden samen ‘mijn’ lijstje af. Dat betekende niet direct rechtdoor naar Adelaide maar in een driehoek via het puntje van het Eyre Peninsula. Goeie keus want het eiland was vol met mooie plekken aan de zee, kleine kneuterige dorpjes en rollende heuvels om tussendoor te rijden.

Het laatste deel van de reis heb ik alleen gedaan, Tomer was niet zo van de cultuur en de musea en ik had een paar dorpjes uitgezocht die ik wilde bezoeken vanwege hun mijnhistorie. Tom had daar geen zin in en dus ging hij zijn eigen weg, en ik de mijne. In Adelaide zouden we wel weer afspreken. En dat deden we ook. Ik ging dus een stukje omrijden en ben de dorpjes ten noorden en westen van Adelaide langsgereden. Dit was overigens tijdens de hittegolf van december dus eigenlijk kon je overdag niks anders doen dan in de bibliotheek zitten en wachten tot de hitte over was. Er was dan ook niet veel te doen overdag want veel van de mijn activiteiten waren buiten en het was echt te heel om ook maar iets te doen (denk aan 40-45 graden).

Toen ik eenmaal aankwam in Adelaide was het nog steeds 45 graden en het hostel dat ik had uitgekozen (vanwege gratis parkeren) bleek niet echt een standaard hostel te zijn maar ook een plek waar met name Australiërs wonen. Semi-permanent. Ik vond dit heel raar in het begin maar een paar dagen later leerde ik de bewoners wat beter kennen en waren het stuk voor stuk allemaal superlieve mensen. Wel vaak met een rugzakje. Vrijwel iedereen had kinderen die ze niet meer zagen of er was iets anders aan de hand. Het herinnerde me aan een soort Lentils-achtige omgeving, alleen dan niet voor eten maar voor huisvesting. Je kan je voorstellen dat ik dit helemaal geweldig vond en me helemaal op mijn plek voelde tussen al deze verschillende mensen. Iedereen even aardig en allemaal met een ander verhaal. Ondanks dat er veel mensen echt niet in een fijne situatie zaten was iedereen mega respectvol voor elkaar en even open naar iedereen. Wat een fijne week heb ik daar gehad. Dat was ook de week dat ik mijn kerstkadootjes op mocht halen bij het postkantoor! Bjorn en mama hadden pakketjes opgestuurd en ook had ik kaartjes ontvangen van Mieke en René en een kaart waar papa, mama, Siets en Rens iets op hadden geschreven. Hoe leuk!

De pepernoten zijn bijna op, de dropjes aangebroken en vandaag ben ik aan de bitterkoekjes begonnen. Wauw, dat is mijn favoriet tot nu toe. Katinka en ik hadden trouwens bedacht om de pepernoten te mixen met koffiepoeder, wat een superlekkere smaak gaf. Beetje mosterd na de maaltijd natuurlijk, maar goed.

Toen kwam kerstmis en Katinka zat inmiddels al in het vliegtuig naar Adelaide. Voor de gelegenheid had ik speciaal mijn auto gewassen (voor het eerst) en op tweede kerstdag ging ik Katinka ophalen op het vliegveld. De eerste paar dagen zouden we in Adelaide zijn, voordat we vertrokken naar Kangaroo Island en richting Victoria, de state van Melbourne. Volgende keer meer over de roadtrip met Katinka van Adelaide naar Melbourne!

Jaa als ik terugkijk naar de trip van Albany naar Adelaide was het echt een vette tocht. Veel gezien, gedaan en gereden ook vooral. Lekker gekletst met Tom en echt van het leven genoten. Hoe fijn is het om wakker te worden, je deur open te doen en dan direct buiten zijn. Aan zee of middenin de natuur. Fijn ook om met Tom te zijn zodat ik niet in mijn uppie op donkere plekken hoefde te slapen.

Na het verlaten van Albany en tijdens de reis besefte ik dat ik nog lang niet klaar was met dit avontuur en dat ik misschien wel een derde jaar wilde blijven. Dat is momenteel weer een beetje in het midden gekomen maar een keuze hebben is altijd fijn, dus ik ga proberen nog 4 maanden op een boerderij te werken. Maar misschien brengt mijn bezoek aan Nederland me weer op andere inzichten, wie weet!

Tot de volgende!