Up to Albany!
Door: Me
Blijf op de hoogte en volg Sanne
04 November 2019 | Australië, Albany
Ik ben inmiddels beland in Albany. Nog steeds West-Australië, maar wel al aan de zuidkust. Op naar Adelaide. Daar ontmoet ik Katinka met kerst. Maar eerst is het tijd om een beetje te sparen. Daarover later meer.
Er is natuurlijk nog een stukje tussen Perth, waar ik geëindigd was in mijn vorige blog, en Albany. En dat begon met Manjimup. Yes yes yes, ik kon het niet laten om eerst even gedag te zeggen aan de mensen in het hostel, Wayne en Tracy en Jo en Lucy, mijn bazen op de apple farm. Wat een heerlijk gevoel om weer terug te zijn. Het overwelmde me gewoon.
Terug in het hostel waar ik weer helemaal het gevoel kreeg van de middle of nowhere en het simpele leven. Het herinnerde me weer aan hoe fijn ik het vond en hoe veel rust ik vond daar. Ook op de apple farm kreeg ik weer een superfijn gevoel van binnen. Het had zo moeten zijn want hoe graag ik dat gevoel ook wilde vasthouden, ik was het tijdens onze roadtrip een beetje verloren.
Niet het relaxete en het leven met de dag, want dat deden we meer dan ooit, maar wel het ergens op een vaste plek zijn met wat routine zodat je je kan focussen op andere dingen. Ik praat vast wat zweverig maar je kan je voorstellen dat wanneer je in een auto leeft en 24/7 on the road bent dat je niet veel tijd hebt om even te verwerken en te processen wat je allemaal meemaakt. In Manji was dat natuurlijk helemaal omgekeerd en had ik 100% routine en heel veel tijd. Zeker met de podcasts die ik luisterde (100% inspiratiepodcast, dikke aanrader) en de fitness en yoga die ik elke dag deed.
Beide zijn een uiterste en ik zocht naar iets in het midden. Dat wilde ik wel een proberen te vinden in Albany, een middelgroot dorp, zeg maar een soort Veghel, aan de zuidkust. Ik had een hoop mooie plekken in the Southwest nog niet gezien en het leek me leuk om even te herstellen van de intense roadtrip met Ceci tijdens een roadtrip met mezelf. Helemaal in mijn uppie. Alleen opstaan, alleen een plan maken, alleen rijden en plekken bezoeken en alleen koken en de avond besteden. Dat had ik nog nooit gedaan.
Eerlijk is eerlijk, ik heb echt genoten! Hardop meegezongen met (Nederlandse) liedjes en heerlijk lekker niet gesocialized. Maar, ik miste Ceci wel en ik denk uiteindelijk dat twee personen leuker is voor een roadtrip dan een. Desalniettemin kon ik nu precies doen wat ik wilde en dat vond ik wel lekker. Ik reed vanuit Manjimup naar de westkust en reed via de kust naar het gebied rond Margaret river. Daar hadden mensen me in Sydney al over verteld en het is echt supermooi daaro! De Southwest is een van de meest groene gebieden van Australië en staat bekend om zijn megagrote Karri, Marri en Jarrah bomen. En met groot bedoel ik bomen die gemakkelijk 20 meter hoog kunnen worden. Wat een genot om, letterlijk, uren door deze bossen te slingeren met bomen overal waar je kunt kijken.
Na een ommetje te hebben gemaakt langs de kust en Margaret river was het tijd om via Pemberton en Walpole richting Albany te rijden. In Walpole, 150 kilometer van Manjimup maar nog steeds dezelfde gemeente, deed ik nog een boottocht met Gazza (Gary, iedereen heeft hier bijnamen). Zijn boottocht werd mij aangeraden door verschillende mensen waaronder Wayne en Bruce, een man die ik kende vanuit een cafetje waar ik wel eens naartoe ging. Ik kwam hem tegen in Manji en vertelde hem over de boottocht. Hij kende Gazza en regelde dat ik gratis mee mocht, score!
Na de boottocht was het tijd om door te rijden naar Albany. Nou ik kreeg een warm welkom in Albany want het hele weekend heeft het pijpenstelen geregend. Kwam goed uit want ik moest mijn CV bijwerken en 100x uitprinten want ik moest op zoek naar een baantje. Het liefst in een koffie cafeetje, dat leek me leuk. Ik had bedacht dat ik toch maar weer in een hostel wilde wonen in plaats van in de auto en ik klopte aan bij Albany Backpackers. Daar zeiden ze dat ik wel in het hostel mocht wonen maar dat het een working hostel was (net zoals in Manjimup) en dat ik dus via hen een baan zou moeten zoeken.
Maar ik had geluk want ze had wel iets op een asperge farm. Ayy, ik had nooit gedacht ooit nog op de boerderij aan het werk te gaan maar ik zei toe want dan had ik tenminste iets. En zo ging het want de cafeetjes konden me geen fulltime baan geven dus asperges was de beste optie.
Eenmaal op de boerderij bleken Dirk en Harma Nederlandse roots te hebben. Zelfs Mark, een backpacker uit Canada bleek de Vries met zijn achternaam te heten en had een Nederlandse vader. Niks is toeval dus ik zag het als een soort bevestiging dat ik toch echt Nederlands ben en daar denk ik ook thuis hoor.
Het werk is best leuk eigenlijk. ’s Ochtends plukken we asperges, groene wel te verstaan, en ’s middags wordt alles wat we geplukt hebben vers verpakt. Goeie afwisseling dus en dat is een welkome afwisseling want je rug is aardig naar de kloten na een ochtend kromgebogen staan over de aspergeheuvels. Maar het inpakken is best leuk en volgens mij vinden Dirk en Harma het ook best leuk om te praten over Nederland of over hun opvoeding of culturele dingen die ze meegekregen hebben. Zo had Harma laatst boterkoek gebakken, en dat noemen ze dan ook zo, en heten hun ouders ook opa en oma.
Inmiddels heb ik er alweer drie weken opzitten op de asperge farm en gaat het best goed. We werken zes dagen in de week en op zondag hebben we vrij. En tot nu toe is het elke zondag nog mooi weer geweest. Zometeen gaan we dan ook naar het strand.
Mijn missie om een goeie mix van steady en afwisseling te creëren in mijn leven is denk ik aardig gelukt. Mijn ochtenden zijn aardig hetzelfde vanwege het werk en in de middag doe ik iets leuks of ga ik te voet boodschappen doen. Er is niet zoveel te doen in Albany dus zelfs dat is al een uitje op zich haha! Ook ben ik weer in de podcasts gedoken en kom ik weer aardig in de persoonlijke ontwikkelingssfeer en denk ik veel na over mezelf en waarom ik ben zoals ik ben en doe zoals ik doe en wat ik wil worden of leren =)
En volgens mij gaat het de goede kant op! Ik kijk erg uit om weer terug naar Nederland te komen en dat gaat waarschijnlijk gebeuren in maart/april. Wel tijdelijk want zoals ik het nu zie wil ik mijn tijd in Australië volledig benutten zolang mijn visum geldt. Desalniettemin mis ik Nederland en vrienden en familie best wel. Maar voor nu is mijn leven hier en geniet ik met volle teugen!
Doeidoeiii
-
04 November 2019 - 10:37
Miek En René:
......toch goed om te horen dat je je "thuisfront" mist ! Hopelijk vind je jezelf en ben je tevreden met wat je doet en wilt gaan doen.... !
Vette knuffel, René en Miek. -
05 November 2019 - 19:52
Monique:
Klinkt goed, Sammie. Tot de goede Sint! -
22 November 2019 - 15:51
Floor:
Gaaf man die wegen! Prachtig! Kan me helemaal voorstellen hoe je daar heerlijk rond kan dwalen.
Ga je zelf anders nog eens een podcast maken? :-) Met al die toffe levenslessen van je...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley