Tinka down under =)

Haai haai,

Beetje laat zoals gewoonlijk, maar op de valreep voordat ik weer op Nederlandse bodem ben, upload ik mijn laatste (niet de laatste laatste, maar meest recente) reisverslag. Die van de reis met Katinka en mijn tijd in Echuca, waar ik weer een tijdje op de boerderij heb gewerkt.

Ik was gebleven bij Adelaide, daar had ik Tink opgehaald op het vliegveld en even later waren we onze spullen aan het uitpakken in het hostel. Het was tweede kerstdag (1961 haha), en we gingen uit eten aan de beach in Adelaide. Superleuk, want ik had Tink natuurlijk al lang niet gesproken en we hadden veel bij te kletsen. Bleek dat we de hele reis niet eens uitgepraat raakten maar dit was een goed begin. De dag erna hebben we een wijntour gedaan. Adelaide is beroemd voor zijn wijnen uit de Adelaide Hills en wij moesten dat natuurlijk proeven. Zo gezegd zo gedaan en een beetje aangeschoten reden we naar huis (sorry pap).

Goed, de dag erna zouden we naar Kangaroo Island rijden. Dat ging al niet helemaal goed want de ferry naar Kangaroo Island bleek helemaal volgeboekt. Na heel wat belletjes en heel wat stress besloten we dat Kangaroo Island er niet in zat en bedachten we om via het zuiden van South Australia naar de volgende geplande bestemming te reizen; the Grampians. Dat was een mega goede keuze want wat was het mooi onderweg. Onderweg namen we de toeristische routes door National parks waar Katinka direct slangen, skinks (grote salamanders) en emoes zag. Twee dagen later waren we op een camping waar wel 20 kangaroes elke dag kwamen grazen dus werd dat vakje ook direct afgevinkt. We vonden het allebei mega vet en hebben die drie dagen met name gereden en gekampeerd in mijn auto. Dat vond Katinka gelukkig ook okee en het was supergezellig. Intussen werd er flink geshopt in de dorpjes. Door Katinka met name want Sanne is een beetje een pin en wil niet teveel betalen voor nieuwe spullen =)

Na 5 dagen kwamen we aan in de Grampians en de dag dat we iets wilden gaan ondernemen werd voor de hele state een bushfirealarm afgegeven. Dat betekende dat niemand het national park in mocht en we dus een andere dagvulling moesten kiezen. Het was echter ook te heet om ook maar iets te doen dus hebben we de hele dag in een cafeetje in de airco gezeten met een puzzeltje en een boek. De volgende dag hebben we twee mooie watervallen en verschillende uitzichtpunten bezocht, voor we doorreden naar Port Fairy. Het was inmiddels Oudjaarsdag en daar zouden we Oud en Nieuw vieren.

We zaten in een schattig hotelkamertje in een heel oud gebouw en Port Fairy was heel klein dus konden we gemakkelijk een rondje lopen en een beetje (window)shoppen. Die avond hebben we onszelf getrakteerd op een kangaroesteak en hebben we om 12 uur naar het vuurwerk gekeken.

De dagen erna hebben we, of eigenlijk met name Katinka, de Great Ocean road gereden. Dat had ik al een keer gedaan, maar dan in de winter, en nu was het extra mooi met de planten in bloei en de zon op de blauwe ruige zee. Maar omdat het ongeveer de drukste periode van het jaar is tussen kerst en Oud en Nieuw was het er heel erg druk. Zeker als je de rustige wegen gewend was die we daarvoor hadden. Dan kwam je hooguit 20 auto’s per dag tegen. En nu was dan ongeveer 20 per minuut. En vooral Aziaten die in grote touringcars alle attracties langs gingen. Wij hadden weinig zin om in een mensentrein de trappen af te gaan naar de attracties en besloten om via de binnenweggetjes naar ons hotel te rijden. Dat was weer helemaal de moeite waard. Lekker slingeren door de landweggetjes, genieten van het veranderende landschap en zwaaien naar de sporadische boer op de tractor. Veel leuker dan een half uur zoeken naar een parkeerplek in de toeristische dorpjes aan de Great ocean road.

Dus uiteindelijk hadden we onze eigen draai gegeven aan de Great ocean road en zouden we de laatste week doorbrengen in Melbourne. Eerst twee dagen bij een oud huisgenootje van Katinka, en daarna zijn we de Goldfields ingereden en hebben we bij Bibi en Christian gelogeerd. Die had ik vorig jaar ontmoet in het hostel in Melbourne en met Bibi heb ik altijd nog contact gehouden. Heel leuk om bij hun op de boerderij te verblijven en vanuit daar de dorpjes en Ballarat te verkennen. De laatste dag zijn we naar een soort Goldfields openluchtmuseum geweest. Een nagebouwd goudzoekersdorp met allerlei gebouwtjes, voorstellingen, oude bakkerijtjes etc.

Melbourne vonden we allebei best wel redelijk druk en toen Katinka weer in het vliegtuig ben ik dan ook weer doorgereden naar de dorpjes in de Goldfields om op zoek te gaan naar werk. Wel hebben we lekker geshopt in Melbourne, naar het Melbourne museum geweest en de Streetart walking tour gedaan. De laatste dag verliep een beetje hectisch omdat die dag het vliegtuig boven Iran uit de lucht was geschoten en Katinka zou ook via het luchtruim van Iran vliegen. Na veel bellen en vliegsites afstruinen heeft ze uiteindelijk haar vlucht omgeboekt en dat betekende niet vrijdag om 23.00 vliegen maar vrijdag op 11.30. Dus helaas geen laatste chille dag meer maar om 12 uur snel boeken en tas inpakken om vervolgens een paar uur te slapen voordat we naar het vliegveld gingen.

Wat een fijne vakantie, voor het eerst met zijn tweetjes en ondanks dat we een andere reisstijl hebben, hebben we het super gehad. Vooral door veel herinneringen op te halen, lekker te shoppen en te filosoferen over het leven. Heerlijk!

En toen was ik weer alleen. Op zoek naar een baantje. Ik had letterlijk geen plannen gemaakt dus ik wist niet waar ik naartoe moest rijden nadat ik Katinka had afgezet op het vliegveld. Dus reed ik maar naar een dorpje waar we samen waren geweest en wat ik wel schattig vond. Daar sloeg ik mijn laptop open en ging ik bellen. Naar alle farms in de buurt. Daar kwam natuurlijk niks uit maar ik werd richting Echuca gestuurd, 2 uur noordelijker, aan de grens met New South Wales. Prima, doen we!

Onderweg ben ik nog 3 dagen in Bendigo geweest. Hele fijne stad en daar heb ik gekampeerd op een free camp een kwartiertje buiten de stad, midden in het bos. Daar ontmoette ik Chris, een wat oudere, laten we zeggen bewust dakloze, man, die daar al een tijdje kampeerde. We raakten aan de praat en al snel belanden we in eindeloze filosofische discussies en hebben we elke avond naar de sterren gekeken. Chris had een uitkering en probeerde hier en daar wat goud te vinden. Bendigo is een van de steden waar het goud zoeken ooit begon in Australië en je kunt het nog steeds overal vinden. Na drie dagen ging ik er vandoor, op weg naar Echuca, en Chris gaf me een geweldig souvenir als aandenken; een klein stukje goud wat hij had gevonden. Zoals hij zelf zei; ‘not even worth a happy meal at McDonalds’, maar ik vind het een geweldig souvenir. Wie heeft er nu een stukje goud uit Australië in zijn huis?

Ik liet mijn kampeerbuddy achter en een dag later kwam ik, op mijn verjaardag, in het hostel in Echuca terecht. Ik had inmiddels in het hele dorp iedereen laten weten dat ik een baantje zocht en zo kreeg ik het telefoonnummer van Paul en Barbro. Een Australisch-Noors stel met een hooi, stro en luzern boerderij. Daar mocht ik op de koffie komen en twee dagen later zat ik op de quad met een grote tank round up achterop, onkruid te sprayen. Dat kostte me wel een paar dagen zei de baas.

Wat een fijne plek zeg. Paul en Barbro zijn de meest chille mensen en de andere backpacker, Johann, was ook heel tof. Ik zou drie weken op de boerderij blijven en mijn werk bestond vooral uit easy klusjes, zodat de baas en Johann de grotere klussen konden doen. In de afgelopen 3 weken heb ik quad gereden, autobanden en plastic geraapt, geduind met de tractor, nog meer quad gereden en, last but not least, de schuur en de pick up (zo een met allemaal kastjes achterin de bak) opgeruimd. Prima voor hen, prima voor mij. Weer wat farmdagen (en podcasts) afgevinkt en wat geld in de pocket, op naar Sri Lanka!

Jahaa, want daar ben ik nu, met mama, in Ella. Maar daarover meer in het volgende verslag.

Doeidoei en tot snel,

Sanne