Packing shit eh.... shed!

Hallo hallo,

17 mei 2020, tijd voor en nieuwe blog! Het is inmiddels precies twee maanden geleden dat ik terugvloog naar Australië. Het plan was om een maand in Nederland te blijven en daarna met een vriendin naar Nieuw Zeeland te gaan om daar een paar weken samen rond te reizen. In de tijd gezien, in Nederland blijven tot 1 april, dan twee weken Nieuw Zeeland en dan terug naar Australië om de rest van mijn farmdays af te maken.

Nou daar kwam dus niks van terecht want hoe dichter het bij mijn moeders verjaardag (16 maart) kwam, hoe meer grenzen dicht gingen vanwege corona. Het was dus tijd voor een change of plans, maar dat vond ik best lastig. Ik had de meeste vrienden en vriendinnen inmiddels wel gesproken maar er stonden nog veel meer bezoekjes op de planning. Maar aan de andere kant werd de kans om terug te kunnen vliegen naar Australië met de dag kleiner.

Uiteindelijk heb ik op mam's verjaardag een ticket geboekt naar Melbourne via Doha. Vliegen via de Emiraten leek de beste optie om ook daadwerkelijk op bestemming aan te komen. Want overal werden vluchten gecancelled. Dinsdag ochtend zette mama mij af op een vrijwel verlaten vliegveld in Düsseldorf. Dat was al een gelukje dat dat kon want alle andere Duitse grenzen waren dicht. De vlucht vertrok en een paar uur later werd ik wakker in Doha. Nog steeds niet zeker of mijn vlucht naar Melbourne wel echt zou gaan. Tot op het moment van boarden wist ik niet zeker of de vlucht wel zou vertrekken en ik was superblij toen het vliegtuig uiteindelijk opsteeg.

Het vliegtuig was maar voor een derde gevuld en met bijna alleen maar Australiërs. Ik was de enige sukkel die naar een ander land vloog in plaats van terug naar huis. Maar het voelde, en zo voelt het nog steeds, als de juiste keuze. Een aantal uur later zette ik dan eindelijk mijn voeten weer op Australische bodem. Next step: de douane. Ik had geen vast quarantaine adres, want dat adres was mijn auto. Dat vond de douane niet een heel strak plan dus moest ik dat even uitleggen aan de douane beambte. Zeker omdat ik voor die nacht geen logeeradres had. Voor de dagen erna zou ik naar Echuca rijden, het dorp waar ik voorheen woonde, om daar in de bush te zelfisoleren.

Voordat ik op pad kon moest ik eerst mijn auto ophalen bij Sue en daar kwam ik om ongeveer half 11 ’s avonds aan. Had wat eerder kunnen zijn maar ik kon na een lange stressvolle reis niet goed meer kaartlezen en was ook niet in staat om op de goede stations uit- of over te stappen. Goed, auto opgehaald, Sue gedag gezegd, we konden niet kletsen want corona, en toen ben ik naar de dichtstbijzijnde free camp gereden. Op ongeveer 40 minuten rijden. Eenmaal aangekomen bleek de free camp geen free camp meer te zijn en moest ik op zoek naar een andere slaapplek. Dat werd een inham in een park. Niet ideaal maar je kan je voorstellen dat ik best wel naar de haaien was na een lange reis en een nachtelijke zoektocht naar een slaapplek waar de politie me niet wakker zou toeteren midden in de nacht.

Uiteindelijk heb ik best lekker geslapen in mijn eigen bedje in mijn eigen autootje en ben ik de dag erna doorgereden naar Echuca. Tijd voor de zelfisolatie. Dat deed ik op een free camp waar ik eerder was geweest, 15 minuten buiten het dorp. De eerste dagen waren verschrikkelijk. Ik werd wakker en het eerste wat ik deed was janken. Maar gelukkig had ik (heel veel) internet data en heb ik veel gebeld en netflix gekeken. De dagen erna werd het steeds gemakkelijker om mezelf te vermaken en had ik een routine van uitslapen, eten, lezen, wandelen, eten, puzzelen, zwemmen/douchen in de rivier, lezen, eten en slapen. Op dag 14 was ik blij dat ik weer de bewoonde wereld in mocht maar ik kijk terug op twee super bijzondere weken zonder prikkels en rust in de natuur. Heerlijk!
Tijdens de quarantaine had ik contact gehad met de hostelbaas en ik mocht na het weekend (het was woensdag toen ik officieel uit quarantaine kwam) weer terug komen in het hostel. Dat was natuurlijk niet zoals ik het in gedachten had en nu kon ik dus nog niet het hostel in en iedereen gedag zeggen. Gelukkig had een meisje uit het hostel, Dona, net voor een paar weken via via een huisje kunnen huren en ik mocht bij haar logeren. Kwam het toch gewoon allemaal weer op zijn pootjes terecht! Ook had de hostelbaas me inmiddels laten weten dat ik die dinsdag kon beginnen met werken in een packing shed. Dus dat was ook goed nieuws.

Ik had niet hele goede verhalen gehoord over de packing shed maar werk is werk en ik had nog 3 maanden farmwork te gaan dus ik ging met frisse moed op naar werk. Een aantal meiden uit het hostel werkten daar ook dus dat was ook een pre, en het werk bleek helemaal niet zo erg te zijn. We begonnen met het inpakken van pruimen aan een machine die enorm veel herrie maakte. De dag erna nam ik oordoppen mee en dat scheelde al een hoop. Muziek luisteren mocht helaas niet dus je was 8 uur per dag alleen met je gedachten. Nu gingen die uren redelijk snel voorbij en stond de radio aan dus ook dat probleem was te overzien. Regelmatig dacht ik aan het verschil met het werken bij de provincie, hier ben je echt elke minuut van de dag aan het werk. De pruimen blijven immers van de lopende band vallen.

Grote nadeel aan het werken in de packing shed is dat je de hele dag krom staat en daar wordt mijn rug niet heel blij van. Ook toen we switchten van pruimen naar het inpakken van appels en peren (aan een andere machine) stond je de hele dag kromgebogen over de bakken waar je de appels of peren uit moest pakken en in een doos moest doen. Gelukkig was daar yoga en kon ik voor het donker werd nog een rondje gaan hardlopen. Dat hielp wel maar de volgende dag begon het gewoon weer opnieuw.

Tegenwoordig werk ik voor twee packing sheds, Kaso’s, daar werkte ik als eerste, en Korso’s, daar werk ik nu twee weken. Nouja weken, Kaso’s is 1 of 2 dagen per week en Korso’s ook. En zo sprokkel ik mijn dagen bij elkaar. Gelukkig heeft Korso’s een andere machine die wat hoger is waardoor mijn rug wat blijer is aan het einde van de dag. En, jiiihaaa, je mag hier muziek en podcast luisteren tijdens het werk. Halleluja, dat maakt het een stuk draaglijker. Minpuntje is dat je hier niet tijdens het werk naar de wc mag. Dat betekent maar 1 keer per 2/2.5 uur op gezette tijden.

Kaso’s en Korso’s zijn beide van oorsprong Italiaanse familiebedrijven en het is best interessant om een inkijkje te krijgen in niet alleen het inpakproces van het fruit wat je in de supermarkt ziet, en hoeveel mensenwerk daaraan te pas komt, maar ook om te zien hoe de bedrijven gerund worden en om de locals die er werken te leren kennen. Niemand is hier te min om in een fabriek/shed te werken, terwijl ik eerlijk moet bekennen dat ik voorheen wel mijn mening klaar had over mensen die op het land werkten of nog steeds vakken vulden in de Albert Heijn. Eigenlijk doe ik het werk wat in Nederland de Polen of de Bulgaren doen en dat was wel even een eyeopener.


Sowieso werkt denk ik 80% van het dorp in dit soort beroepen. Alles draait hier om de landbouw en naast werken in de winkels zijn er weinig mensen die niet in een fel oranje of geel shirt over straat lopen (dat is hier verplicht voor de veiligheid om te werken in dat soort kleding). Nu ik dit zo schrijf heb ik nog nooit iemand in pak over straat zien lopen hier. Wat een verschil met Nederland waar maar van iedereen verwacht wordt dat ze doorstuderen en het grote geld verdient wordt in de dienstensector.

Anyways, ik ben blij dat ik aan het werk ben, al weet je pas een dag van tevoren of je werk hebt de volgende dag. De komende maanden staan voor mij in het teken van werken, want ik heb nog 8 weken farmwork te gaan en, dat ontdekte ik afgelopen week, nog 3 maanden voordat mijn visum verloopt. Hopelijk ga ik het redden en heb ik aan het eind van mijn visum genoeg dagen om een derdejaars visum aan te vragen. Zoals het er nu uitziet ga ik eerst naar huis en neem ik het visum mee in mijn broekzak, just in case, maar als ik een ding heb geleerd in de afgelopen jaren is dat dingen elke dag weer anders kunnen zijn. Wie weet wat de toekomst gaat brengen. Ik heb er in ieder geval zin in!

Groetjes vanuit een zonnig Echuca,

Sanne