Finding my peace

Haai haai,

Vanuit Sydney schrijf ik een van mijn laatste blogs van deze trip. Mijn visum verloopt bijna (in 5 weken) en ik ben er weer even voor gaan zitten om wat verhalen op te schrijven.

Recap van de vorige blog: ik werkte in verschillende packing sheds in Echuca voor een paar dagen per week en verder was er met name veel wandelen en feest Recap van de vorige blog: ik werkte in verschillende packing sheds in Echuca voor een paar dagen per week en verder was er met name veel wandelen en feest ;) et hostel was in die tijd nog redelijk vol vanwege de lockdown. Niemand kon dus echt weg en het hostel begon steeds meer weg te hebben van een big brother omgeving. Stop 40 mensen in een hostel en zie wat er gebeurd. Eigenlijk ging dat heel goed en het enige wat veranderde is dat je steeds meer stelletjes zag ontstaan haha. Elke week was er wel een feestje en doordeweeks werd er gewoon gewerkt door de meesten.

Ik trok het meeste op met Amanda en Amber, twee Britse meiden die ook in mijn kamer sliepen (#room2). Voor de beeldvorming: 12 bedden, 4 mannen, 6 meiden, 1 snurker en voor 10 man rotzooi in de kamer. Heb je al zin in een tripje down under?! ;)

In juni werden de lockdown regels wat versoepeld, dat liep ongeveer gelijk met Nederland, en vertrokken de eerste backpackers richting het warmere noorden. De meeste mensen waren al in het hostel sinds januari en hadden hun farmdays inmiddels gedaan. Binnen een paar weken was het aantal hostelbewoners gehalveerd tot een man of 20. Big parties werden little big parties en iedereen was wel weer toe aan iets nieuws.

Het was inmiddels winter en het werk werd steeds minder waardoor ik nog maar 2 tot 3 dagen per week kon werken. Dat vond ik okee in het begin maar toen het standaard maar 2 dagen werd begon ik me een beetje te vervelen. Amanda en Amber waren ook weg en de cafés waren alleen nog maar open voor takeaway. Laat staan dat de bieb en het zwembad open waren voor een bezoekje.

Ik wilde ook wel weg maar ik had nog meer dan een maand farmwork voor de boeg. Inmiddels had packing shed 1 winterstop en packing shed 2 belde niet meer dus zat ik zonder werk. Na een rondje CV’s uitdelen in de cafeetjes in het dorp vond ik een baantje in een café. Wel voor korte tijd maar dat kwam goed uit want ik had ongeveer besloten om verder te trekken. Ongeveer, want you never know ;) Ik vond het heerlijk om weer in een cafeetje te werken en de locals te leren kennen. Ondertussen ben ik wel een paar keer langs geweest bij een boer maar die had steeds net geen werk op dat moment of het geld niet om iemand aan te nemen.
Op mijn een na laatste dag in het café, ik had besloten om op woensdag 8 juli te vertrekken richting Canberra, vertelde een gast dat ‘ze’ de brug gingen sluiten. Echuca is een grensdorp en vormt met het in NSW gelegen Moama een bordertown. De grens is de Murray river en de dorpen zijn dus verbonden met een brug. Een enkele brug wel te verstaan. Blinde paniek in het café want veel mensen wonen in Moama en werken in Echuca en vice versa. De persconferentie werd aangezet op de tv en inderdaad, de dag erna om middernacht zouden de grenzen sluiten. Je kon alleen de grens over met een permit. Niemand in het café had ooit meegemaakt dat de brug afgesloten was dus het was best wel een big deal in town en iedereen had het erover.

Voor mij betekende dat een kleine change of plans want in plaats van woensdagochtend verhuizen moest ik al dinsdagavond verhuizen want de grens ging die nacht dicht. Gelukkig waren er meerdere mensen uit het hostel die plannen hadden om verder te reizen dus uiteindelijk waren we met 5 mensen die een motel geboekt hadden in Moama om de ochtend erna ons nieuwe avontuur te starten. Ik had het gelukt dat Matt en Liam, twee gasten die inmiddels in room2 waren ingetrokken, een huisje hadden geboekt met een extra bed dus ik kon bij hun logeren. Die avond hadden we twee tafels geboekt in de Border Inn. Een pub in Moama waar iedereen uit het hostel een afscheidsbiertje kwam doen. Je kon altijd terug over de grens naar Victoria dus er was geen haast voor de mensen uit het hostel om voor 12 uur de grens over te gaan. Wat een toffe afscheidsborrel!

Hoewel ik me niet altijd thuis voelde in het hostel heb ik terugkijkend op mijn 5 (!) maanden in Echuca echt een toffe tijd gehad. Zoveel nieuwe mensen ontmoet, zoveel nieuwe dingen geleerd en ik heb denk ik meer hardloopmeters gemaakt dan in mijn hele leven. Wat een bijzondere plek, eentje om nooit te vergeten!

De ochtend na de afscheidsborrel vertrok ik richting Canberra. Een trip van 6 uur waar ik me achteraf een beetje in vergist had. Zeker met wat katerverschijnselen. Matt en Liam bleven nog een paar dagen langer want zij hadden nog werk tot vrijdag. Ik was nog maar net het dorp uit en ik was al weer in de middle of nowhere. Vanuit Moama rijd je bijna meteen de ‘long paddock’ in. Dat betekent zoiets als de oneindige wei; Enorme vergezichten met een paar bomen die het uitzicht verfraaien. Met name droog land dat begraasd wordt door met name schapen en hier en daar wat koeien. Ik denk dat ik in de drieënhalf uur onderweg naar Lockhart misschien 30 auto’s heb gezien?

Wat fijn en hoe vrij voelde ik me om weer on the road te zijn. Ik maakte een stop in Lockhart, met name omdat ik mega honger had en omdat het ongeveer halverwege mijn reis was. Bleek een schattig dorpje te zijn wat er wederom uitzag als een gemiddeld outback dorpje in Australië: alsof je door het oude Texas loopt. Je verwacht dat er elk moment een paard en wagen om de hoek kan komen. De koffie was er onveranderd goed, zoals in 90% van de koffietentjes in Aus en na een koffie en een broodje vervolgde ik mijn reis naar Canberra.

Na een tijdje werd het oneindige vlakke land afgewisseld door de Great Dividing Range; een soort heuvelrug die ongeveer loopt van Sydney tot iets ten noorden van Adelaide. Dit was rond een uurtje of 5, dus werd ik getrakteerd op een zonsondergang in de bergen, niet verkeerd! Niet veel later arriveerde ik in Canberra waar ik incheckte in een hotel, hostels waren er niet of waren gesloten vanwege Corona. Ik kan niet ontkennen dat ik dat erg vond; een megagroot bed en een eigen badkamer tot mijn beschikking, dat was effe geleden!

Canberra heeft me mega verrast. Toen ik net aankwam had ik duizend en een ideeën over hoe ik dit als planoloog anders had aangepakt. Maar al na een halve dag begon ik de charme van de stad te ontdekken. Los van dat het onmogelijk is om de perfecte stad te plannen denk ik dat inwoners van Canberra best trots zijn op hun stad.

Canberra is een stad compleet ontworpen op papier. Toen het verkozen werd als hoofdstad van Australië in 1907 was er letterlijk alleen een kerk. Door verschillende omstandigheden zoals WOI en WOII kwam de realisatie van de stad niet echt van de grond maar na 1950 begon de stad echt vorm te krijgen. De beleving van de stad is alsof je door de jaren 60 loopt. Alles is gemaakt van beton en de stad oogt grauw en grijs op het eerste gezicht. Dat is echter met name het centrum en het parlementaire gedeelte van de stad. Er zijn superveel kleurrijke en levendige woonwijken net buiten het centrum. Superinteressant om te lezen over het ontstaan van Canberra en hoe ze hebben geprobeerd om een levendige, landelijke stad te maken die geschikt is voor zowel diplomaten als families en voor studenten en ambtenaren. Hoewel de stad hier en daar een likje verf kan gebruiken vond ik het echt tof om rond te lopen in de meest rustige, relaxte hoofdstad die ik ook gezien heb! Fun fact: In Canberra wonen er 430 mensen per vierkante kilometer, dat is nog minder dan de gemeente Veghel waar ik vandaan kom (442)!

Next episode: Sydney en de roadtrip up the east coast!

Doeidoeii